Super hier!

De eerste dagen in Kameroen.

Vrijdag 28 & zaterdag 29 maart
Wat een wereld van verschil. Zodra je het vliegtuig uit kwam merkte je het temperatuur verschil. Wat benauwd en wat een stink zweet lucht! We kwamen in een hal waar we onze bagage moesten halen. Vreselijk veel mensen die allemaal hetzelfde wilden: de ruimte uit. Wij waren ook nog best nederlands gekleed met onze lange strakke broek en truitje. Dus de mensen keken ons heel raar aan. Het duurde best een tijdje eer dat onze koffers er waren. De mijne waren als eerste bij elkaar dus dat was een hele opluchting. Nu ik hier al weer een paar dagen zit ben ik daar zo blij mee. Toen wij onze taxi wilden gaan benaderen was die opeens nergens te bekennen. Maar er zijn maar al te veel mensen die je willen helpen.. maar dan wel voor geld. En niet zo’n klein beetje ook. Toch maar geprobeerd om een paar vertrouwde mensen te zoeken. Er waren een paar jongens van de leeftijd 24 ong. die ons wilde helpen. Na een paar belletjes naar het resthouse waar we zouden verblijven kwamen we niet veel verder. Maar de jongens konden een taxi regelen die ons daar heen zou brengen. We hadden bij elkaar een stuk of 20 koffers dus die moesten verdeeld worden over 3 taxi’s. Zodra je in een taxi stapt en de mensen zien dat je blank bent, komen ze naar je toe en beginnen om geld te vragen. Eerst kan je er nog wel om lachen maar als er op een gegeven moment 12 jongens om je taxi staan word je klein van binnen. Ze noemen je ‘Miss Cameroen’ en hopen je zo te versieren. Als je daarna zegt dat je verloofd ben is het ineens muisstil :p. Ik zat in de taxi met Emily en we waren vreselijk bang. Hij reed als een malloot maar we hadden wel gelijk de typische rijstijl van Afrika te pakken. Toen we aankwamen bij een huis waren gelukkig de anderen daar ook al. Zij hadden al heel vaak gebeld naar ons maar we hadden onze telefoon niet bij de hand. Dus helemaal ongerust.. Toen we alle 20 koffers uit de taxi hadden gehaald, kwamen we erachter dat dit niet het goede adres was dus moesten we alles weer in de taxi zetten. Maar uiteraard wilde ze ons brengen naar de wél goede bestemming maaar wel voor een paar centen meer. We hadden geen prijs afgesproken dus we zijn de taxi ingesprongen.. Als we maar een slaapplek hadden. We waren ontzettend moe en we hadden sinds het vliegtuig niets gedronken of gegeten. Het was ondertussen 9 uur. De stikhete tempratuur maakte je heel loom. Maar we kwamen gelukkig aan op plaats van bestemming. We moesten alle koffers van 23 (!) kilo naar boven tillen. Dat kwam even hard aan.. We hadden 3 slaapkamers mét airco dus dat was heerlijk. De andere meiden en Michel gingen even naar het dorp om wat te eten halen en WATER! Daar knapte we wel van op.. Daarna zijn we heerlijk gaan slapen. De volgende ochtend hadden we om half 8 een ontbijt. We hebben daarna nog even geld gepind en de taxi zou om 10 uur komen. We ontdekte meteen al dat op tijd komen hier niet van toepassing is. Alles gaat op het dooie gemakkie. Als je eraan went is het heerlijk maar het is heel erg wennen in het begin.

Zondag 30 maart’14

We hebben een heerlijk ontbijt gekregen van de mensen hier. Pancakes met stroop (maggi) en suiker. Toen we aan het eten waren, kwam er een meneer van het Guesthouse naar Truus (onze contactpersoon) toe en vertelde dat hij zich zorgen maakte om ons. Waarom? Omdat wij allemaal maar 1 pancake hadden gepakt en 1 sinaasappel. Hij wilde dat wij zoveel mogelijk pakte.. Wat een liefde. De mensen kennen ons alleen van gisterenavond toen we hier aankwamen. We hadden een reis van bijna 8 uur van Douala naar Bamenda. De weg is hier zo ontzettend slecht, om de paar meter zijn hobbels waarbij je bijna stilstaand overheen moet gaan. Er komen dan ontzettend veel mensen naar je toe om brood, rijst, varkenspoot, of flesjes drinken te verkopen. Het drinken kookt al bijna want het weer is daar ontzettend warm en benauwd. En om dan met zn 11-en in een 8 persoonsbusje te zitten is geen pretje. Het landschap is echt super mooi. Hoe meer we in Bamenda komen en kouder het wordt. Dit komt doordat we wat hoger zitten. Met het busje moesten we bergen beklimmen (super stijl) maar of het busje overleefd heeft? Geen idee :p De mensen zijn ontzettend vriendelijk. Zwaaien zodra ze zien dat je blank bent. Het is zo bizar om te zien hoe de mensen hier blij zijn met een heel klein beetje. Er reisde ook een vrouw met haar dochtertje mee. De moeder gooide van alles uit het raam zoals plastic zakjes.. Het kindje was ontzettend ziek. Spuugde alleen maar slijm op en was uitgeput. Maar daarom snapte we nog minder waarom ze van alles uit het raam gooide. Het is toch het milieu waar haar dochter straks in moet leven? Later vroegen we het aan Truus en die verteld dat ze daar totaal niet van bewust zijn. Ze zijn nu sinds 2 jaar bezig om een beetje tot ze door te dringen. Maar dit zal nog wel langer duren.

Vanochtend hebben we een mooie wandeling gemaakt van 1,5 uur heen en 1,5 uur terug. We zijn naar een mooie waterval gelopen. Onze vriend en bodyguard Basil gaf ons de rondleiding. Het was super warm weer. Onderweg kwamen we langs huizen die er echt vreselijk uit zagen. Kinderen die in hun naakie de was in een vieze sloot zaten te doen. Ook kinderen met hun eigen gemaakte speelgoed. Dat zag er zo leuk uit! Heel veel kindjes liepen achter ons aan om een hand te geven of vonden het gewoon heel interessant om een ‘blanke’ te zien. Voor sommige kinderen zijn wij de eerste blanke die ze zien dus is het niet heel gek dat we soms hele verbaasde gezichten zien. Het is heel bijzonder om te zien dat ze zo blij zijn om ons te zien. In Nederland wonen zoveel gekleurde mensen die worden 9 van de 10 keer niet geaccepteerd. Maar ik als blanke heb me nog nooit ergens zo welkom gevoeld! Op de terugweg zijn we langs Basil’s huis en werkplaats geweest. Zijn huis was zo bijzonder. Een hele kleine plek voor 4 personen. Overal hangen foto’s en zelf een mok van Koning Willem Alexander en Prinses Beatrix. Ik heb een lief kind nog een sultana gegeven en hij die trots aan zn vriendjes laten zien en toen kon ik het natuurlijk niet laten om die andere kindjes ook een koekje te geven. De kindjes zijn hier echt om te smelten. Toen we 3 uur later terug kwamen waren we bek en bek af. Het was zo warm en benauwd. Om half 6 gingen we eten bij ‘the dinner room’ na een power-nappie van een uur. Het was een aparte combinatie van pasta, rijst, tomaat, vis, vlees en rauwkorst. Maar voor de rest was het eigenlijk prima te eten. Het is hier ook gewoon eten wat de pot schaft. Just like home. Met ik dit opschrijf gaan mijn gedachten gelijk naar thuis. De eerste dagen heb ik geen last van heimwee gehad maar nu hier in Bafut lopen de emoties aardig op. Daarover straks meer haha! S’avonds hebben we genoten met elkaar van een spelletje en een chippie en daarna zijn wew heerlijk gaan slapen. De bedden daar waren heerlijk en we hadden een heeeerlijke douche! MET warm water En vanavond had ik trouwens mn laatste sigaret gerookt! (pakje sigaretten kost hier 75 cent (!))

Maandag 31 maart. 28◦ᶜ

Om kwart over 7 ging de wekker om om half 8 weer fris en fruitig aan het ontbijt te zitten. Deze morgen gingen we naar de markt. We zouden eindelijk een Kameroen’s nummer krijgen. Want bellen of gebeld worden is echt belachelijk duur. Het was een half uur lopen naar de markt. In die hitte leek het 2 uur. De wegen zijn daar ook niet recht zoals in Nederland maar op en neer. Dus vreselijk vermoeiend. Maar onderweg zie je zoveel dat het eigenlijk niet heel erg is om te lopen. Mijn nek was zondag verbrand dus dat zat nu ook weer aardig te branden in de zon. Tara heeft de blaren al op haar rug staan. Basil regelde dat ons Nederlands geld geruild werd voor Kameroense CFA’s. Dat duurde echt ontzettend lang omdat het 2400 euro was wat hij moest wisselen. Toen we terug kwamen hadden we INTERNET! Maar elk kwartier lag die er weer uit. Het was ook opeens een stuk minder gezellig maar ook wel fijn om even te weten hoe het in Nederland gaat. En ook leuk om even wat te laten weten aan vrienden en familie. Sorry voor mijn korte blog maar ik had niet op internet gerekend dus had maar snel even iets op de laptop gekrabbeld. Hoop dat ik het zo een beetje goed kan maken  Basil regelde onze simkaarten omdat dit best lang zou duren en het was zo warm. Dus we hebben hem geld gegeven voor een taxi. 500 CFA = ong. 90 cent. Om 6 uur hadden we in een restaurant gereserveerd. Dus om kwart over 6 vertrokken er naar het dorpje wat 10 minuten lopen was. Eenmaal aangekomen was er een mooie tafel voor 9 gedekt. Er werd heel veel muziek van Britney Spears gedraaid. Na een uur wachten kregen we eindelijk onze kip. Echt bizar op welk tempo het hier allemaal gaat. Het was echt heerlijk eten.. Het waren frietjes gemaakt van wortels. Maar dit smaakte naar friet!  Groenten en een hele pittige saus. Echt heel pittig! Elke 20 minuten viel de stroom wel een keer uit. Al de meiden gelijk gillen haha. Maar de laatste keer dat het licht weer aan ging zat het eten onder hele slome vliegen. Ze waren blijkbaar op de heerlijk geur afgekomen.. Maar ik vond het zonde om te laten staan dus samen met jacoline, tara, anouck en michel zijn we gewoon stug doorgaan eten. Toen het licht nog een keer uit viel en de vliegen echt overal zaten, waren de meiden het echt zat. Dus gingen we maar naar huis. Voor 9 personen hebben we 12000 CFA betaald. Dat is ong. 17 euro. Echt bizar hoe weinig alles hier kost. Hierbij zijn ook 9 glazen cola van 600ml bij gerekend. Dus het is echt heel weinig. Toen we terug kwamen was er nog steeds internet dus we konden een gezellige avond wel vergeten. We zijn daarom ook maar vroeg gaan slapen.

Dinsdag 1 april ’14 26◦ᶜ :09.00 35◦ᶜ :10.00

Wat heb ik vreselijk geslapen! Vaak wakker geworden en ik heb flink gesnurkt volgens Tara. Om half 8 hadden we weer ons ontbijt. Heerlijke pancakes met suiker en jam. Ook hadden ze een heerlijk geperste meloensap. Het was goed om even wat vitamine binnen te krijgen. Na een heerlijke douche was ik ook weer opgeknapt. De douche hier is echt goud waard. Hij is bijna nog beter als bij ons thuis!:o We konden gelijk onze koffers inpakken want vandaag gingen we naar Bafut. Het was best een spannende dag want dit was onze stageplek voor 2 weken. En we hadden echt geen idee waar we terecht zouden komen. Er waren 2 taxi’s en die hielpen gelukkig met alles inladen. Dus dat was wel fijn. Sterk dat ze waren!!  Het was weer vreselijk warm maar we hadden auto’s met airco. Maar al snel gingen de ramen open want eer dat die auto koud was… De weg was echt ontzettend slecht, nog slechter als in Douala. Maar binnen 20 min. stonden we in Bafut. De eerste indruk was wel goed. We kwamen aan bij revalidatie centrum. Mooi gebouw maar wel heel verdrietig om de kindjes zo te zien. Sommige benen waren geamputeerd en anderen in een spalk. Je hoorde overal kinderen krijsen maar zodra ze ons zagen begonnen ze met zwaaien. Té bijzonder. Ons huisje is prachtig. We hebben 3 slaapkamers en een douche dus niks te klagen. We hebben lekker onze koffers uit kunnen pakken want we hebben een kast!! :D We merkten al heel snel dat het hier rustig is. Het was echt super erg wennen. Om toch een beetje eigen te maken, heb ik de foto’s opgehangen die ik van m’n lieve zus heb gehad. En plop, daar kwam mn eerste heimwee moment. Vreselijk, ik wilde zo graag even naar huis. Even een knuffel van mams of een leuke grap van papa horen. Ik was het echt spuugzat. Er is hier niks om even heen te gaan. Er zijn veel dronken mensen als we buiten de poort gaan en die mensen zijn ook niet heel vriendelijk. Het bereik is hier ook vreselijk slecht. We hebben heel lang geen smsjes ontvangen en we konden ook niet bellen. Even denk je dan dat je alleen op de wereld bent. Zoveel smsjes verzonden maar niks terug krijgen is zo vreselijk. Dit kwam niet omdat de mensen niet terug sms’en maar vanwege het slechte bereik. Internet kennen ze hier niet. En dat is helemaal niet erg maar op een moment als dat verlang je daar even naar. De kunst is dan om te denken dat ik over 3 maanden hele mooie verhalen kan vertellen maar dan moet ik het wel afmaken hier. De mensen hier hebben ons harder nodig. En wat zijn 3 maanden van je hele leven?!  Dus we gaan er weer voor. Ik had een brief van mn broer gekregen die ik op 1 juni mocht openen of als ik het even niet zag zitten. Nou dat moment was nu aangebroken. Er stond een tekst in: ‘God is trouw. Hij zal jou nooit verzoeken uitdagen boven je kunnen. Hij zal jou met elke verzoeking/uitdaging ook een uitkomst geven om die te doorstaan’. 1KOR10:13 Dit gaf mij ook weer een stukje hoop! Nog geen half uur na het lezen van de brief werd er op onze deur geklopt. Mn hart zat zo ongeveer in mn hersenen. Er kwamen 2 blinden jongens binnen die over ons gehoord hadden. Dus ze kwamen even een praatje maken. Precies wat we nodig hadden!: een stukje liefde en aandacht. We hebben wat gekletst en een koekje gegeten. Daarna brachten we ze naar huis. Dit was gewoon op het terrein zelf. Er was een hele grote slaapzaal met allemaal blinde of slechtziende kinderen. Ze waren zo blij om ons te horen en vonden Naomi een mooie naam. Dus pa en ma, bedankt  Toen kwam er echt een super super super schattig kindje en die trok ons overal heen om ons voor te stellen aan zijn familie. Blijkbaar is het hier de gewoonte om als familie elkaar bij te staan als je ziek bent. Was zo leuk om te zien! We kwamen nog een paar andere jongens tegen van onze leeftijd en toen we aankwamen vroegen ze: Who is Naomi? It’s me! Ze hadden al over mij gehoord en hadden mijn naam een bijnaam gegeven: NOW IS ME. Als je het snel achter elkaar zegt lijkt het op Naomi. Het lijkt hier wel een beetje op de dorpen in Nederland. Roddels gaan snel!  Hier werden we wel weer een beetje van opgefleurd gelukkig. We konden nu beter gaan slapen. Toen we aan het opruimen(!) waren kwam Elvis de kakkerlak om de hoek kijken. Nergens meer kunnen vinden dus die zit nu waarschijnlijk iemands tenen op te eten.. De klamboe doe ik helemaal onder mijn matras zodat Elvis niet in mijn bed kan komen. Het bed is echt keihard maar heb lekker mn eigen beddengoed erom heen gedaan zodat je toch nog een beetje je eigen geurtje hebt.

Woensdag 2 april ’14

Weer vreselijk geslapen. Om half 6 was ik al klaar wakker. Zo stijf als een malle, rugpijn. De wekker hadden we om 7 uur gezet omdat we om half 8 moesten gaan bidden. Het is hier de gewoonte om een half uur te bidden voordat je gaat werken. We wisten niet waar het was dus we kwamen iets later aan. Er waren een stuk of 25 mensen die aan het bidden waren. Na een half uur stonden de mensen op en gingen aan het werk maar wij mochten eerst nog ontbijten. Om half 9 stonden we klaar en moesten we nog even wachten op de fysiotherapeut. We gingen naar een kamer met een kindjes die allemaal iets hadden aan hun benen, armen of rompbalans. De kinderen worden hier gewoon aan hun armpje omhoog getrokken. Maar we zijn allang blij dat ze geholpen worden. De armen en benen worden gestrekt en gemasseerd zodat ze soepeler worden. Het was best interessant om te zien maar wij zijn verpleegkundigen geen fysiotherapeuten. Dus we vroegen of het oké was als we naar het ziekenhuis gingen. Dit was prima volgens hun.. We werden rondgeleid door een jongen van het lab. Hij was totaal geen ziekenhuis als hier. Alles is benauwd en warm. Je had ook een zwangere afdeling. Een heel lief baby’tje was er 2 dagen geleden geboren. Na de rondleiding gingen we in gesprek met the sister of the hospital. En ze zei dat wij een brief van school moesten regelen als wilden we hier stage lopen. Dus wij hadden meteen michel gebeld en die zou het gaan regelen. Maar we hadden het nog steeds niet naar ons zin. Door dat je het niet naar je zin hebt ga ik steeds meer aan thuis denken en dat is zo slecht voor de motivatie. We zijn in de middag lekker even naar bed gegaan. We waren zo moe van alle stress en indrukken. Opeens begon het kei en kei hard te regenen met onweer. Heerlijk om dan te gaan slapen! Opeens werd er heel hard geroepen: Jacolieeen jacolieen, wel 10 keer denk ik. Het was the big mama (zuster die we zo mogen noemen) En vroeg of wilden blijven en we mochten naar het ziekenhuis. Als wij het maar naar ons zin hadden! Heel lief maar het hielp niet echt. We hebben gezegd dat we nog even op het antwoord van michel wachten. We zijn nog even terug gedoken in bed en daarna kwam er een non om te vragen of het goed ging met ons. Ik vertelde dat ik een klein beetje homesick was en ze begreep het. De blinde kindjes kwamen na het eten om te vragen of we een stukje met ze wilden lopen. We kwamen bij een andere kamer, met super veel kinderen. Ook hun waren blij om ons te horen. Ze vroegen ons van alles, over Nederland. Ze wilden zo graag mee naar Nederland. Dus ik zie dat ze wel mee mochten in mn koffer. Toen moesten ze wel heel hard lachen..  Ze hebben ook het volkslied gezongen voor ons en uiteraard moesten wij hetzelfde doen. Maar of dat nou zo’n succes was haha! De kinderen zijn blind dus willen van alles voelen. Je haar, je kleding, je sieraden, echt alles. Logisch natuurlijk als je niks ziet. We zijn rond 9 uur naar huis gegaan. Toen ik naar bed wilde gaan zat er een enorme kakkerlak bij mn bed. VRESELIJK.. na een half uur zoeken en proberen te vangen, was hij onder de kast gekropen. Wat is Elvis snel zeg! Ik ging zeker te weten niet in m’n kamer slapen dus mocht ik bij Tara. Vreselijk warm, but it’s oké 

Donderdag 3 april ’14

Vandaag gingen we weer om half 8 naar de kerk. We waren heel erg moe en ik voel me een emotioneel wrak. Ik had vreselijk slecht geslapen dus dat werkt ook niet echt mee. Tijdens de dienst moesten wij onszelf gaan voorstellen. Nou als ik ergens een hekel aan heb, is dat presenteren en nu had ik me ook niet voorbereid. Echt vre-se-lijk. Ik ben maar gelijk als eerste gehad, dan heb ik het gehad! Het was wel heel lief want als je klaar was zeiden ze allemaal in koor: You’re welcome Naomi! Na de dienst zijn we vertrokken naar het ziekenhuis waar we mochten kiezen tussen 3 dingen: Medicine, surgery or dressing. Geen idee wat dressing was dus ik koos voor de veilige medicine way :P Echt bizar hoe hun met medicijnen omgaan. De meeste patiënten die daar liggen hebben: Malaria, Aids, doorligplekken en brandwonden. Als iemand een drankje nodig had moest je dat in een bakje doen en ze moesten het gelijk op drinken. Maar een ander medicijn werd er ook weer ingedaan. Dus je moet echt even een knop omzetten. Dit is Afrika en dit is de manier hoe hun het doen. Daarna mocht ik met Edwin mee om de medicijnen op voorraad te bekijken en te bestellen. Sommige medicijnen herken ik wel van Nederland. Het is moeilijk om te communiceren omdat ze heel snel engels praten. Tara was dressing gaan doen.. Dat is dus het verzorgen van wonden. Er was een meisje van 4 die helemaal verbrand was, alleen haar hoofd niet. Jacoline had een blinde darm operatie meegemaakt en een knieoperatie. De knieoperatie werd gedaan bij een 10-jarig meisje. Ze kwamen tijdens operatie erachter dat ze zwanger was. Bizar, 10 JAAR! Daarna mochten we met een dokter mee om te kijken naar een besnijdenis. Het doet pijn als je er naar kijkt, ook al ben ik geen jongen haha! Het was rond kwart voor 11 en we hadden daarna niks gegeten dus ik werd niet goed. Al dat bloed en dat zielige jongentje. Echt bizar het snel het gebeuren. Kindje kreeg een spuit in de bovenbil en was daarna helemaal verdoofd. En levenloos. Met 2 andere zusters werd het gedaan. Binnen een kwartier waren ze klaar. Misschien nog wel korter. Daarna mochten we pauze gaan houden. Maar omdat Michel vanmiddag zou komen, mochten we een middagje vrij nemen. Het duurde lang voordat hij kwam omdat het stortte van de regen en keiharde onweer. De auto van hem startte niet meer en ook de weg was niet de beste. Dus om half 4 kwam hij aan en konden we eindelijk ons verhaal doen! We hadden alles met hoten en stoten verteld. En we waren zo blij dat we even met iemand konden praten die ons begreep! We hebben net een smsje gehad van mr. Jude en hij komt morgenochtend om te regelen dat we naar Njinikom kunnen.. We hopen het zo!! Ik hoop dat we lekker kunnen slapen. Morgen moeten we om kwart voor 7 bij het ziekenhuis staan. Dus dat is een vroegertje.
Vanavond kwam Antonius (blinde kindje) nog even langs om te zeggen dat hij morgen naar huis mocht. Dus hij vroeg of we nog even naar hem toe kwamen. Hij wilde met ons mee eten. Dus om 7 uur zijn we gaan eten want we hadden helemaal geen trek. Lekkere rijst met wortel en bonen. En kip met tomatensaus. Er zaten ook stukjes nagel en oog bij voor de lekkere trek haha. Vreselijk vies! Als ze hier kip eten, horen de botten daar ook bij. Heel vies.

4 april’14

Vannacht hebben we een vreselijke nacht gehad. We hebben alleen maar wakker gelegen tot een uur of 1. Er waren ontzettend veel beesten en er klopte meerdere keren een man aan. Ik lag gelukkig nog een nachtje bij Tara omdat we Elvis nog steeds niet hebben gevangen. Tara voelde zich helemaal niet lekker. Ze had heel veel last van haar buik. Om half 1 werd Tara niet goed. Werd super wit en voelde iets in haar buik dat omhoog kwam. Plotseling kwam alles omhoog en begon Tara te zweten. Ik was zo bang. Dus heb jacoline wakker gemaakt. Maar die wist ook niet wat we moesten doen. Toen we gingen kijken wat eruit was gekomen, zagen we gal met zwarte beestjes en een grote worm. Ze begon vreselijk te zweten. Maar we hadden geen water om haar af te koelen. Dus ze is gaan liggen en voelde zich weer wat beter. We zijn maar gewoon gaan slapen want we waren zo moe. Echt zo raar, ik was zo moe maar kon maar niet in slaap komen. We zaten ook heel de tijd na te denken over hoe we Mr Jude over konden halen om ons over te plaatsen naar Njinikom. Vanochtend ging om half 6 de wekker en om 6 uur strompelde we eruit. Zo vreselijk moe ben ik nog nooit geweest. We zijn vol goede moed naar stage gegaan waar we eerst gingen bidden met de patiënten. Echt super leuk! Allemaal klappen en alle patiënten kwamen naar buiten. Sommige mensen zijn zo ziek, en toch gaan ze bidden. Bijzonder! Na het bidden begon er een soort werkoverleg. En daarna werd er voor alle patienten gebeden. Moesten elkaars hand beethouden en zo ging dat 10 minuten door. En natuurlijk moesten wij ons weer voorstellen aan heel de groep. Ik moest in het midden gaan staan en een praatje doen, VRESELIJK! Daarna begonnen we met werk. Maar omdat mr. Jude om half 8 zou komen mochten we gaan. We hebben nog wat kleertjes afgegeven bij een vrouw van ong. 23 jaar die al 3 keer een tweeling had gebaard en 1 keer een drieling. De laatste tweeling was te vroeg geboren. Ze hebben hier ook geen couveuse. Ze hebben een grote bak met alleen maar dekens erin. Dan komen de baby’s met warme kruiken en dan 2 dekens over de baby’s heen en dat is een couveuse voor hun. Ze waren zo blij met de kleren en konden niet begrijpen dat wij dat helemaal mee genomen hebben vanuit Nederland. Toen we terug gingen naar ons huisje was mr Jude al aangekomen. Hij had eerst slecht nieuws: bij de andere meiden was ingebroken.. Een Ipad, een telefoon, geld en 5 paar slippers gestolen. Dus hij was heel verdrietig. En toen kwamen wij ook nog is even met een verhaal dat we het hier niet naar ons zin hebben. Hij voelde zich heel schuldig maar het is zijn schuld helemaal niet! Hij gaat regelen dat we naar Njinikom kunnen. We moeten dan wel 1 bed delen maar dat vinden we helemaal niet erg. Zolang we hier maar weg kunnen. Tara is net voor onderzoek naar het ziekenhuis geweest. Ze denken aan een gastro-enteritis. Een buikontsteking. We hopen op het beste. Nu gaan we lekker onze koffers inpakken en peren ‘m naar Njinikom!  Morgen vertrekken we om 6 uur naar Njinikom!

Zaterdag 5 april 2014

Wekker ging om 5 uur maar dat vond ik helemaal niet erg! Eindelijk was het aangebroken. We gingen naar de andere meiden. Om kwart voor 7 kwam de taxi pas opdagen. Het wachten was het allemaal waard. We kwamen door zo’n mooi gebied! Na ander half uur kwamen we bij de andere meiden aan. WE ZIJN HERENIGD  Ik was zo blij om ze te zien! We hebben onze koffers uitgeladen en ik slaap bij Anouk op de kamer. Het huis ziet er super uit. We hebben 4 slaapkamers, een woonkamer en een douche. Heerlijk! Volgens mij heb ik me nog nooit zo gelukkig gevoelt. De meiden waren ook heel blij om ons te zien. Na een stevig ontbijtje hebben we het terrein een beetje verkend. Het ziekenhuis ziet er echt super mooi uit. Veel beter als in Bafut. Ik kan begrijpen dat dit het beste ziekenhuis van West-Afrika word genoemd. Er zijn een paar weken geleden Nederlandse artsen geweest en die hebben ontzettend veel kindjes geopereerd aan O-benen. Echt zo lief. Allemaal op een rijtje en zwaaien dat ze konden.. Er is ook een weeshuis en een school. Echt zo bizar dat we nu gewoon in Njinikom zitten. Genieten. Vandaag is mn lieve mam jarig. Dus heb net een heerlijke boterham met een extra veel pasta op dr 53-ste verjaardag gegeten. Gefeliciteerd mam! Mijn klamboe moet met 2 haakjes opgehangen worden maar het plafond is heel hard. Maar uiteindelijk met hulp van mn heldin Jacoline is het gelukt. Het is hier verschrikkelijk warm. Dus morgen of vanavond ga ik alles nog uitpakken en mn foto’s ophangen. Er is hier internet!! Dus vanavond voor het eerst skypen. Daar zie ik al helemaal naar uit. Morgen ochtend gaan we een kerk bezoeken. Daar heb ik ook echt zin in. Ben heel benieuwd hoe het er hier aan toe gaat! Vanavond ga ik lekker koken. Macaroni met hamblokjes, ketchup en KAAS! 